ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Προτάσεις για την συμβολή στην επεξεργασία των προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για τις μικρές – μεσαίες & πολύ μικρές επιχειρήσεις

Είναι καιρός η δική μας Αριστερά ,ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να επανατοποθετήσει σε άλλη βάση την έννοια του «επιχειρείν», δημιουργώντας παράλληλα μια νέα σχέση με τους επιχειρηματίες ιδιαίτερα τους μικρομεσαίους.

Η αντίληψή μας για το ρόλο των επιμέρους τομέων άσκησης οικονομικής και παραγωγικής δραστηριότητας και τη διασύνδεση μεταξύ τους στην δύσκολη προσπάθεια για τη παραγωγική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας όπως περιγράφεται στο οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πρέπει και επιβάλλεται να ανταποκρίνεται στο σημερινό πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι.

Αυτό επιβάλλεται και από το περιεχόμενο του προγράμματος Εθνικής Σωτηρίας που καλείται στη σημερινή τραγική κατάσταση να υπηρετήσει μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και τις κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να συσπειρωθούν και να στηρίξουν το συνολικό σχέδιο κοινωνικής και παραγωγικής σωτηρίας και ανασυγκρότησης.

Παραδοσιακά βέβαια η σχέση της Αριστεράς με την επιχειρηματικότητα είναι μία σχέση, που  ενέχει συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, ειδικά όταν η έννοια της επιχειρηματικότητας ταυτίζεται με την έννοια αναπαραγωγής του κεφαλαίου, που προκύπτει μέσα από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα κατά πόσο ένας πολιτικός φορέας που πηγάζει από τα σπλάχνα της Αριστεράς μπορεί και πρέπει να δομήσει πολιτικό και προγραμματικό λόγο για την ενίσχυση του κεφαλαίου, μικρού ή μεγάλου, φιλικού ή εχθρικού προς τον εργαζόμενο, παραδοσιακού ή καινοτόμου, ολιγαρκούς ή αδηφάγου. Σε θεωρητικό επίπεδο η απάντηση δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε εύκολη, καθώς εργασία και κεφάλαιο, στο πλαίσιο της μαρξιστικής ανάλυσης είναι δύο εξ ορισμού συγκρουσιακές έννοιες. Στην αστική κοινωνία η Αριστερά είναι σύμφυτη των δυνάμεων της εργασίας, απορρέει από την ίδια την εργατική τάξη, υφίσταται και τροφοδοτείται από τις διεκδικήσεις και τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας.

Στην ελληνική πραγματικότητα όμως ο κόσμος της εργασίας συμπορεύεται με τον κόσμο της παραγωγής. Οι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι ξεπερνούν τις 500.000. Την ίδια στιγμή οι εργοδότες που απασχολούν προσωπικό είναι οριακά πάνω από τις 200.000 (στοιχεία ΙΚΑ, Ιούνιος 2012), με αυτούς που απασχολούν περισσότερα από 10 άτομα να είναι μόλις 20.000.

Η απουσία συνεπώς πολλών και μεγάλων παραγωγικών μονάδων από την ελληνική αγορά οδήγησε αντίστοιχα σε μία αναιμική συγκρότηση της εργατικής τάξης στη χώρα και κατ’ υποκατάσταση στη δημιουργία μίας πολύ σημαντικής σε όγκο και πολιτική επιρροή μεσοαστικής τάξης που μαζί με το δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό αποτέλεσε τη «ραχοκοκαλιά» της ελληνικής οικονομίας-κοινωνίας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ειδικότερα αυτό το κομμάτι της μεσοαστικής τάξης, που καθιερώθηκε να προσδιορίζεται ως μικρομεσαίοι ανέπτυξε χαρακτηριστικά πολύ διαφορετικά από τους τυπικούς κεφαλαιοκράτες, με αποτέλεσμα σε αρκετές φάσεις της νεότερης μεταπολιτευτικής ιστορίας η διάκριση μεταξύ μεσοαστικής κα εργατικής τάξης να είναι πραγματικά δυσδιάκριτη, τόσο σε επίπεδο αναγκών, όσο και σε επίπεδο διεκδικήσεων

Συνεπώς τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε προγραμματικό επίπεδο οι αυτοαπασχολούμενοι χωρίς προσωπικό, που δεν εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη και, παράλληλα, οι μικροί ΕΒΕ με χαμηλό εισόδημα, οι οποίοι, παρότι εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη, είναι αναγκασμένοι να εργαστούν γιατί η υπεραξία που καρπώνονται δεν επαρκεί για να τους απαλλάξει από την εργασία, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν μέριμνα της Κυβερνώσας Αριστεράς. Οι μικροί ΕΒΕ, ως ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής, είναι εξαρτημένοι από την κυρίαρχη αστική ιδεολογία και πολιτική, παράλληλα όμως η λογική της καπιταλιστικής  ανάπτυξης για ολιγοπώληση της οικονομίας τους οδηγεί σε απώλεια των μέσων παραγωγής, επισφάλεια, φτωχοποίηση.

Σήμερα, η διάκριση μεταξύ της μικροαστικής πλέον τάξης των Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων, της μισθωτής εργασίας, του δημοσιοϋπαλληλικού προσωπικού και της αγροτιάς είναι πιο δύσκολη από ποτέ. Όλα αυτά τα στρώματα είχαν ένα κοινό σημείο, τροφοδοτούσαν και τροφοδοτούνταν από την εγχώρια ζήτηση, με αποτέλεσμα οι συνέπειες της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης να είναι για όλα ολέθριες.

Μαζί με τους ανέργους, τη σπουδάζουσα νεολαία και τους συνταξιούχους, που υπήρξαν τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της πολιτικής είναι επιβεβλημένο να διαμορφώσουν τη νέα μεγάλη πλατιά συμμαχία που θα οδηγήσει στη ρήξη και στην τελική ανατροπή.

Γενικότερα βέβαια η απόλυτη ταύτιση κάθε είδους και μορφής επιχειρηματικότητας με την μεγιστοποίηση του κέρδους και την εκμετάλλευση, της επιχειρηματικής ανάπτυξης με χαριστικές πράξεις και προνομιακή μεταχείριση ,της επιχειρηματικής ικανότητας με τη διαπλοκή (πολιτική ή κρατική ) είναι παγιωμένες αντιλήψεις και πρακτικές που πρέπει να ανατραπούν.

Παράλληλα να τεθούν οι βάσεις για τη δημιουργία βασικών αρχών μιας νέας σχέσης της Αριστεράς με τον κόσμο των Επιχειρήσεων.

Η αποτίναξη κάθε σχέσης πολιτικής εξάρτησης και χαριστικών εξυπηρετήσεων, η καθιέρωση καθαρών κανόνων σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας των επιχειρήσεων και η διασφάλιση της διαφάνειας ,αντικειμενικότητας και αποτελεσματικότητας στις σχέσεις Δημόσιας Διοίκησης και επιχειρήσεων είναι πρωταρχικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία και ανάπτυξη μιας νέας επιχειρηματικής αντίληψης.

Η αναζήτηση καινοτόμων πρακτικών παραγωγής και διαχείρισης, η ορθολογική αξιοποίηση φυσικών και ενεργειακών πόρων ,η τήρηση των κανόνων της εργατικής και περιβαλλοντικής νομοθεσίας, η κοινωνική ευθύνη και ευαισθησία, είναι καθοριστικοί παράμετροι στις οποίες πρέπει να οικοδομήσουμε μια νέα αντίληψη για την ανταγωνιστικότητα και ένα επιπλέον νέο δείκτη για την επιχειρηματικότητα δηλωτικό της σχέσης επιχειρηματικού οικονομικού κέρδους  και κοινωνικού οφέλους.

Σαμούτης Μπάμπης

Μέλος Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ ΔΡΑΜΑΣ ΕΚΜ

Υπεύθυνος Τμήματος ΜΜΕ & Αυτοαπασχολούμενων